Archief
Florence
Ik ben al meer dan 20 jaar meter van christelijke kinderen die alles verloren hebben. Via deze organisatie, die schitterend werk verricht. Ik ben twee keer naar Libanon gegaan om de kinderen te ontmoeten. Het gaf een onbeschrijfelijk gevoel om ze in mijn armen te sluiten. Ze schrijven me al jarenlang over hun leven, over hun studieplannen. Het zijn zowat mijn kinderen geworden. Ze nemen een belangrijke plaats in mijn leven in. Zoals de kleine Tia die op mijn schoot kwam zitten! Ze zijn moedig, wakker, aanhankelijk en ze werken hard, want ze weten hoe belangrijk een goede schoolcarrière is: in Libanon is er geen kindergeld, geen werkloosheidsuitkering, geen pensioen. De enige weg naar een betere toekomst is een goede opleiding.
Florence, meter van Tia
Georges en Susanne
Vroeger gaven we af en toe een occasionele gift voor de kinderen in Beiroet. Sinds 2010 zijn wij peter en meter van Vanessa. De erkentelijkheid die we van haar en haar familie krijgen, is onbetaalbaar. Als onze gezondheid het toelaat, hopen we bij haar op bezoek te gaan.
Georges en Susanne, peter en meter van Vanessa
Christine L.
Ik ben al zeker 20 jaar meter van Libanese kinderen. Beetje bij beetje, en onder andere dankzij de reizen die de Belgische antenne van de Stem van de Libanese Vrouw organiseert, heb ik heel sterke banden ontwikkeld met elk van die kinderen en hun hele gezin.
De ouders zijn moedig en bereid om alles op te offeren om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan. Als het mogelijk en nodig is, zal ik hen ook na hun middelbare school blijven ondersteunen, want - eerder dan hen de kans te bieden om in het buitenland een hoger diploma te behalen, waar ze soms van dromen - denk ik dat het beter is dat ze dat diploma in Libanon behalen, dat het inzicht, de opleiding en de kennis van zijn jeugd zo hard nodig heeft.
Na al die jaren vind ik het schitterend dat ik die kinderen heb kunnen helpen en dat ik van hun kant zulke spontane blijken van genegenheid ontvang.
Christine, meter van Libanese kinderen.
Charlie
Ik beschouw mijn beschermelinge Sara als mijn eigen dochter. Ze noemt me ‘papa Charlie’, net zoals de rest van haar familie.
Ik had het genoegen om naar Libanon te reizen. In Beirut ontmoette ik Sara en haar familie. Ik werd er echt als een koning ontvangen toen ik aankwam op de luchthaven. Ze wilden me met veel plezier in hun huis opvangen, ook al hadden ze amper plaats.
Sara is een buitengewoon meisje. Een zeer goede christene, dapper, eerlijk en vrijgevig. Ze vertelde me over haar droom: ‘ik wil mijn studies succesvol afwerken en later aan uw zijde staan om u te helpen. Dat is mijn opdracht.’
Ze haalde net met glans haar diploma en heeft zich ingeschreven voor een opleiding boekhouding. Ik ben zo trots op mijn dochter die het zo moeilijk had toen ik haar voor het eerst steunde.
Op 21 juni, Vaderdag, werd ik gevierd als een koning: ik heb nog steeds tranen in de ogen. De mama had twee grote taarten gemaakt met het opschrift: Gelukkig feest papa Charlie. Kortom, het was een reis en een ontmoeting die ik niet snel zal vergeten…
Charlie, peter van Sara