Historiek
27-01-2021: het openbare leven wordt stilgelegd in een poging om het coronavirus te bestrijden. Ziekenhuizen kunnen amper de toevloed van patiënten aan. Honderden families zitten zonder inkomen... en eten. Scholen zijn gesloten en geven afstandsonderwijs; maar kinderen uit arme gezinnen hebben thuis geen pc noch internet. Onze organisatie wordt overstelpt door hulpvragen.
04-08-2020: een explosie verwoest Beiroet. Meer dan 200 doden en 6.000 gewonden. 300.000 mensen zijn dakloos. We starten een noodoproep om de slachtoffers te helpen.
01-01-2020:
- Irène Harou stopt haar vrijwilligerswerk na 30 jaar onophoudelijke inzet. Wij zijn haar immens dankbaar.
- Sinds de start van onze organisatie zorgden de Sociale en Educatieve Werken van de Jezuieten in de Derde Wereld voor de administratieve ondersteuning van onze projecten. We zijn hen hiervoor immens dankbaar.
Sinds 1 januari zetten we onze activiteiten verder onder de vorm van een vzw.
2010: Op 6 augustus overlijdt Nicole Blondeau, die zich 20 jaar lang onvermoeibaar heeft ingezet voor de scholenactie. Later dat jaar komen Florence de Troostembergh, Françoise Devos en Geneviève Kleinermann het Brussels kantoor versterken.
1990-heden: deze periode met zeer relatieve vrede heeft helaas geen einde kunnen maken aan het lijden van het Libanese volk. Heel veel families leven er nog steeds in grote armoede. Hun eerste zorg blijft de opvoeding van hun kinderen, hun enige kans op een fatsoenlijke toekomst.
Sinds 1990 zorgt de vrijgevigheid van Belgische donateurs er voor dat 1.500 kinderen jaarlijks onderwijs kunnen volgen in een katholieke school in Libanon.
Een kind onderwijs geven, geeft het een toekomst!
Het sponsoren van een kind is een generatie redden!
2009: Op 29 april gaat ons nieuwe medisch-sociale centrum in Fanar open, dat gefinancierd wordt door een Libanese weldoener en vele gulle Belgische giften.
2006: de gewelddadige invasie van Israël in de maand juli richt ontzettend veel schade aan, vooral in Zuid-Libanon waar onze dames meer dan 1.000 gezinnen te hulp komen die alles verloren hebben.
1998: Op 17 oktober wijdt Pr. Michel Scheuer het nieuwe medisch en sociale centrum van onze organisatie in Ain-el-Remmaneh in, dat bijna volledig door Belgische weldoeners wordt gefinancierd.
1991: De burgeroorlog is na 17 jaar ten einde. Die heeft het hele land in puin gelegd en de volledige bevolking in armoede ondergedompeld. De organisatie vergeet het sociale werk voor families in nood niet, maar biedt ook steun om (voornamelijk christelijke) kinderen naar school te sturen. Dat is zelfs het prioritaire en essentiële actiepunt geworden.
1990: Het peterschap in België ontwikkelt zich snel en de dames Nicole Blondeau, Viviane Schaeken en Irène Harou richten de Belgische antenne van de organisatie op.
1985 - 1989: De oorlog blijft duren maar wordt minder intensief. Alles is stuk. De vereniging beseft dat in deze puinhoop, de opvoeding van de kinderen het belangrijkste is wat er te redden valt.
Dat is het begin van de grote peterschapsactie voor leerlingen, die in België ondersteund en georganiseerd wordt door de “Sociale en Educatieve Werken van de Jezuïeten in de Derde Wereld”. De eerste substantiële hulp uit België komt in oktober 1989 in Libanon aan.
1984 – 1985: De oorlog gaat verder en wordt steeds gewelddadiger; ook het brutale terrorisme steekt de kop op. Vooral de bevolking die in de buurt van de demarcatielijn (rond de christelijke wijk Ain-el-Remmaneh) woont, wordt zwaar getroffen. In deze regio slaan de meeste granaten in en ontploffen de meeste bomauto’s. Alles is er stuk en de hulpdiensten wagen zich er niet meer.
De Vox de la Femme Libanaise opent er een sociaal centrum in de ruïnes van een verlaten school, waar niet alleen de hoogst noodzakelijke zorgen verstrekt worden, maar ook cursussen snit en naad en basisschoollessen plaatsvinden om de schoolachterstand weg te werken.
1983 – 1984: Dankzij ons doeltreffend optreden winnen we het respect, het vertrouwen en de steun van verscheidene Libanese en buitenlandse humanitaire instellingen, waardoor de organisatie haar hulpactiviteiten kan uitbreiden en verbreden.
De “Petites Sœurs de Foucauld” roepen onze organisatie naar Fanar, een voorstad van Beiroet in erbarmelijke toestand - zonder water of elektriciteit ! - om er meer dan 600 dakloze gezinnen te helpen die onder verschrikkelijke hygiënische omstandigheden in smerige krotten wonen. De VFL opent er een medisch-sociale hulppost (die in 2009 werd gerenoveerd). Deze is vandaag nog steeds heel actief.
1983: In oktober, na de vernietigende oorlog in de bergen, verergert de situatie door de massale uittocht van Christenen die de moordpartijen ontvluchten. Deze immense tragedie vereist dringend een plan om de hulp snel en georganiseerd ter plaatse te krijgen.
Door de omvang van het drama komen andere vrouwen onze organisatie versterken; we ondersteunen nu meer dan 300 gezinnen.
1981: om de werking te bestendigen en te versterken, besluiten de dames om het team om te vormen tot een vereniging met rechtspersoonlijkheid.
Het team heet voortaan “De Stem van de Libanese Vrouw” (in Libanon: “La Voix de la Femme Libanaise”) en wil bovenop de maatschappelijke werking ook een stem geven aan de vrouwen.
De stad Zahlé wordt belegerd en gebombardeerd, maar de bevolking verdedigt zich. Dagelijks sneuvelen tientallen martelaren en vallen er honderden gewonden. Met de hulp van het Rode Kruis bezorgt de organisatie melk, levensmiddelen, geneesmiddelen en serum voor de belegerden en de gewonden.
1979 – 1980: de oorlog gaat verder, de dames zetten hun werk voort.
1978: de oorlog breekt opnieuw uit en de wijken van Oost Beiroet worden geteisterd door verschrikkelijke bombardementen. Honderden gezinnen overleven in kelders en in schuilplaatsen. De dames delen dat jaar meer dan 10.000 lakens en dekens uit.
1975: de burgeroorlog slaat toe in de christelijke wijk Ain-el-Remmaneh. De voornaamste activiteit verschuift naar hulp aan slachtoffers, aan families die hun huis aan de frontlijn hebben moeten verlaten of die brutaal uit hun dorp of wijk verjaagd werden.
1970: het team werd in 1970 in Beiroet opgericht door mevrouw Lily Sara en enkele andere genereuze dames. Het team is actief op sociaal en medisch vlak en in het onderwijs. De dames begonnen met sociaal werk in de gevangenissen. Dat was de voornaamste activiteit van 1970 tot 1975.